Anomio

On nominas anomio* (de la Greka ἀνομία / anomía: prefixo ἀ- a- signifikanta «manko di», e νόμος / nómos «lego, ordino, strukturo») a la manko di legi, o la nekapableso di ula socio pri posibligar ke kelka individui povas atingar la skopi di ca socio. Ca termino kreesis dal sociologiisto Émile Durkheim, en lua libro De la division du travail social ("Pri la divido di la laboro en la socio") publikigita en 1893, ed uzesis en lua libro Le Suicide ("La Suocido") publikigita en 1897.

Ca konceptajo exercabas granda influo en nuntempala sociologio e sociala cienci. Ol ank esas un ek la maxim konvinkiva expliki pri deviacanta konduti en individui ed en la socio. Durkheim uzis ca termino por montrar ke ulo en ula socio ne funcionas harmonioze; kontree, ol funcionas anomiale* o "patologiale". En lua libro pri suocido, Durkheim montras ke sociala faktori - nome de moderna socii - influas profunde la vivo di individui kun suocidala konduti, esanta l'anomio* un ek la maxim importanta.

L'anomio* kreas la perdo di identeso e la rupto di valori (religiala, morala, civismala...) sen ofrar al individui nova valori por remplasar l'anciena. Inter la kauzi por anomio esas prolongata krizi ekonomiala e politikala, intensa korupto en ula stato, edc., situacioni en qui aparas ed augmentas konflikti inter ideologiala teorii e valori ordinare profesata da individui. Gradope, individui komencas desfidar ca ideologii e valori, qui ne remplasesas da altra kozo.

Segun la vidpunto di Durkheim, tradicionala religii ofras la bazo por partigita valori, quin anomiala* individui mankas. Anomio* diferas de anarkio, nam ca lasta esas la manko di guverno, kontre ke anomio* esas la manko di o la desfido en reguli olim aceptita da la socio.